000			02602nam a22002297a 4500
005			20211020121824.0
008			200913s2012 gr |||g |||| 000 p gre d
020			_a9789604024162
040			_aKOUNDOUR _bgre _cKOUNDOUR
041	0		_agre
044			_cGR
082	0		_a889.17 _219η
100	1		_4aut _960124 _aΠρατικάκης, Μανόλης, _d1943-
245	1	0	_aΚιβωτός / _cΜανόλης Πρατικάκης.
250			_a1η έκδ.
260			_aΑθήνα : _bΤυπωθήτω / Δαρδανός, _cc2012.
300			_a98 σ. ; _c26 εκ.
490	0		_aΛάλον ύδωρ ; _v52
520			_aΤο Μύρτος με γέννησε. Αυτός ο νωχελικός, αισθησιακός τόπος του Νότου, που διαμόρφωσε την ποιητική μου θερμοκρασία. Οι ευωδιές του γέμισαν μελωδίες το πνευστό μου στήθος. Αυτά έδωσαν μιαν υφάλμυρη υγρασία στη συνείδησή μου. Κι όταν ακόμα λείπω, όλος αυτός ο κόσμος (και με ότι η φαντασία έχει προσθέσει ή αφαιρέσει) ταξιδεύει μαζί μου. Ο πατέρας κάτω από το λουξ με τ' αμίαντο να φωσφορίζει σαν μικρός αστεροειδής στην κάμαρα. Κι η μητέρα ανοίγοντας πιέτες αισθημάτων με το υπομονετικό της σίδερο. Δεν έχουν τέλος, είπε, αυτά τα κύματα. Αυτός ο άνεμος που συλλαβίζεις. Κι οι ακάθιστοι γλάροι, μέσα στους θόλους του γαλάζιου, σαν ωραία αναλόγια που τα ξεφυλλίζει ο αέρας και τα μελετά μ' ένα γέλιο μπλε ο μικρότερος ψάλτης των νερών. Με τα θαλασσινά κρινάκια να βλασταίνουν στις ακρογιαλιές του νου μας δηλ. εκεί που μόλις σύρθηκαν πίσω τα νερά. Ψηλαφώντας πέτρες και σπαρτά γνώρισα τα χέρια μου. Σηκώνοντας το μεγάλο μπλε τραπεζομάντιλο της θάλασσας άγγιξα της Σιωπής το όστρακο. Κι από εκεί αντίχησαν ως το δικό μου τα κρυμμένα βογγητά του Ωκεανού. ..
650		7	_aΝεοελληνική ποίηση. _94289
942			_2ddc _cBOOK
999			_c18483 _d18483