Τηδε κακεισε εκ βαθεων : Ανάλεκτα και μη από το 1960 ... /
Μιχάλης Αντωνίου Γαλανάκης ; επιμέλεια Γιάννης Βλάσσης
- Αθήνα : [χ.ό.], 2015
- 359 σ. ; 22 εκ.
Το αντίτυπο με αριθμό εισαγωγής 15212 είναι δωρεά από τον κ. Γαλανάκη Μιχαήλ.
- Καλά θέλω ν΄ακούτε. Φεύγω΄γώ. Εσείς που πομένετε κάνετε το λογαριασμό σας. Τρεις παπάδες θέλω να μου φέρετε, τον καλόγερο από τα Κρεμαστά κι άλλους δυο. Όχι γιατί τους έχω ανάγκη, μα για του κόσμου τα μάθια. Να μην πούνε πως, από τζιγκουνιά, φέρατε ένα, τόσα παιδιά κι εγγόνια. Κι ένα άλλο ακόμη. Εγώ ποθαίνω χορτασμένος. Όχι πως το θέλω μονάχος μου να φύγω, μα αυτός είναι ο σειράς. Για καθένα μας υπάρχει κι απο΄να τσιγκέλι, πάρετέ το απόφαση. Δε θέλω, λοιπόν, να με κλέψετε. Θέλω να φέρετε λυράρηδες να κάμετε γλέντι. Να γροικηθεί πως εμίσεψα με το τραγούδι. Κι έδιδε μόνος του κουράγιο. Να νικηθεί ο θάνατος με το τραγούδι. Μια και αυτή είναι η κατάληξη, να μη δειλιάσομε μπρος στο τέλος. Να πάρομε φόρα και να πέσομε με τα στήθια φουσκωμένα στην άβυσσο. Κι ας πνιγεί το τραγούδι μας. Σάμπως το ξέρομε αν θα γλεντούμε κι αλλού; Βάρα το, λοιπόν, κι όπου βαστάξει. Μια φορά, σα θα βρεθούμε, μούρη με μούρη στο κενό, ας πηδήξομε περγελώντας το χάρο, παρά να φύγομε σπρωχτοί και κατουρημένοι από το φόβο μας. Το ζούσε ετούτος ο γέρος το νόημα της ζωής και του θανάτου κι ας μην το καταλάβαινε. Βρίσκονταν παρθένος μπροστά σε τούτο το μεγάλο πρόβλημα που δεν έχει άλλη λύση, από την τόλμη.