Διαχρονικά αν θελήσουμε να μελετήσουμε τα μεγάλα και πρωτοποριακά βήματα στην Τέχνη, θα εντυπωσιαστούμε από τη στενή και συγχρονισμένη συσχέτιση που υπάρχει ανάμεσα στις καινούριες θέσεις της Τέχνης και την πρόοδο της Γεωμετρίας. Το κάθε καινούριο ανακλαστικά περνά από το ένα πεδίο έρευνας στο άλλο, από τη μια μορφή δημιουργίας στην άλλη, διατηρώντας την ενότητά της, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει ένα θεωρητικό υπόβαθρο. Αυτή η ενότητα μας οδηγεί σε παράξενους και φαινομενικά αταίριαστους παραλληλισμούς. Ας προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τη σταδιακή ανάπτυξη της Γεωμετρίας καθώς και τις παράλληλες αντιστοιχίες και επιδόσεις στην Τέχνη. Η όλη γεωμετρική δομή της Φύσης και η προσπάθεια για τη βαθύτερη κατανόησή της, φαίνεται ότι απασχόλησε τον προϊστορικό άνθρωπο. Προικισμένος μ' ένα αυθόρμητο γεωμετρικό ένστικτο, ο πρωτόγονος άνθρωπος μετασχηματίζεται σιγά-σιγά από παθητικό παρατηρητή σε αναζητητή, σε δημιουργό. Ήδη από τα πρωτολειακά έργα Τέχνης -που περιστασιακά ανακαλύπτονται- βαθειά μας εντυπωσιάζει η συνύπαρξη Γεωμετρίας και Δημιουργίας. Σταδιακά, η νοητική σύλληψη μιας Ιδέας μετασχηματίζεται σε Μορφή, με την παρέμβαση της Γεωμετρίας. Ιδέα-Γεωμετρία-Μορφή.