Η "Καρδιά" του Εντμόντο ντε Αμίτσις (1846-1908) είναι μαζί με το "Πινόκιο" το πιο αγαπημένο και πολυδιαβασμένο βιβλίο στην Ιταλία κι ένα από τα πιο διάσημα παιδικά βιβλία στον κόσμο. Έχει γνωρίσει άπειρες εκδόσεις στην Ιταλία και έχει μεταφραστεί σ' όλες σχεδόν τις γλώσσες τον κόσμου. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε έντεκα μήνες (Οκτώβρης-Ιούλιος), όπου μέρα με τη μέρα ξεπροβάλλει από το ημερολόγιο του μικρού η καθημερινή του ζωή μέσα στο σχολείο, στο σπίτι του, στο περιβάλλον του. Τη διήγησή του την διακόπτει πότε πότε κάποια σελίδα, γραμμένη είτε από τον πατέρα του, είτε από τη μητέρα του ή την αδελφή του, με συμβουλές, παρατηρήσεις, σκέψεις σχετικά με τη ζωή του μικρού Ερίκου. Υπάρχουν επίσης στο πλήρες ιταλικό κείμενο και έντεκα αφηγήσεις που ο δάσκαλος υπαγορεύει στα παιδιά μια φορά το μήνα, με περιεχόμενο πάντοτε διάφορες πράξεις ηρωικές μικρών παιδιών. Τα έντεκα αυτά κομμάτια, παρόλο το εξαιρετικό ενδιαφέρον τους (κυρίως για τους μικρούς Ιταλούς) και τη λογοτεχνική αξία τους, τα παραλείψαμε από την παρούσα έκδοση, γιατί δεν θέλαμε να πάρει μεγάλη έκταση το βιβλίο τούτο, (τα κομμάτια αυτά είναι πολλές φορές μακροσκελέστατα) αφήνοντας μόνο το ημερολόγιο του μικρού. Παρόλο ότι η εποχή μας είναι διαφορετική από την εποχή που γράφτηκε η "Καρδιά", ελπίζουμε οι μικροί αναγνώστες να νιώσουν τα ίδια συναισθήματα που προκάλεσε πάντοτε το βιβλίο, όπου διαβάστηκε: Την τρυφερότητα, την στοργή, τη φιλία, την αγάπη στην πατρίδα, τη συμπάθεια προς τους αδύνατους, τους δυστυχισμένους, τους παραγκωνισμένους της ζωής, το σεβασμό, το ηθικό χρέος. Ο ίδιος ο συγγραφέας στο μικρό του πρόλογο το χαρακτηρίζει μ' αυτά τα λόγια: "Αυτό το βιβλίο είναι ειδικά αφιερωμένο στα παιδιά των δημοτικών σχολείων, ανάμεσα στα εννέα και δεκατρία χρόνια, και θα μπορούσε να του δώσει κανείς τον τίτλο: "Ιστορία μιας σχολικής χρονιάς, γραμένη από ένα μαθητή της Τρίτης ενός δημόσιου σχολείου της Ιταλίας". Κι όταν λέω γραμμένο από ένα μαθητή της Τρίτης, δεν εννοώ πως το έγραψε έτσι ακριβώς όπως τυπώθηκε. Ο μικρός κρατούσε σημειώσεις σ' ένα τετράδιο για ότι έβλεπε, ένιωθε, σκεπτόταν στο σχολείο κι έξω απ' αυτό. Ο πατέρας του, στο τέλος του χρόνου, έγραψε τις σελίδες αυτές, προσέχοντας να μην αλλοιώσει τη σκέψη του και να διατηρήσει, όσο γίνεται, τις λέξεις του γιου του. Αυτός, ύστερα από τέσσερα χρόνια, όταν πια βρισκόταν στο Γυμνάσιο, ξαναδιάβασε το χειρόγραφο και πρόσθεσε ακόμα μερικές δικές του αναμνήσεις, μια και θυμόταν ακόμα καθαρά πρόσωπα και πράγματα. Τώρα, παιδιά, διαβάστε αυτό το βιβλίο. Ελπίζω να μείνετε ευχαριστημένοι και να σας κάνει καλό".