Ύπαρξη ψυχής παραδεχόμεθα μόνον σε ζωντανούς κινούμενους οργανισμούς. Η ψυχή αποτελεί τη στενότερη σύνδεση με την ελευθερία της κινήσεως. Δύσκολα θα μπορούσαμε να παραδεχθούμε πως έχουν ψυχή οι οργανισμοί που είναι ακίνητοι, ριζωμένοι, θα τους ήταν τελείως άχρηστη. Αρκεί να συλλογιστούμε πόσο τερατώδης θα ήταν η ιδέα να αποδίδουμε σε ένα φυτό σκέψεις και συναισθήματα, θα ήταν εκτεθειμένο σε πόνους, τους οποίους μάλιστα θα πρόβλεπε, χωρίς να μπορεί να τους αποφύγει. Ή ακόμη, πως θα ήταν δυνατό ένα φυτό να έχει λογική και ελευθέρα βούληση αφού είναι εκ των προτέρων αδύνατο να κάνει χρήση της βουλήσεως αυτής; Η θέλησή του, η λογική του θα παρέμεναν αιώνια στείρες. Βλέπουμε λοιπόν καθαρά ποια ουσιαστική διαφορά χωρίζει το φυτό από το ζώο, λόγω της ανυπαρξίας ψυχικής ζωής και παρατηρούμε αμέσως τη μεγάλη σημασία της συναρτήσεως της κινήσεως και του ψυχικού βίου. Αυτό μας διδάσκει ακόμη ότι κατά την εξέλιξη του ψυχικού βίου πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψη κάθε τι που αναφέρεται στην κίνηση, κάθε τι που συνδέεται με τις δυσκολίες μιας απλής μετακινήσεως και πως ο ψυχικός βίος είναι προορισμένος να προβλέπει, να μαζεύει εμπειρίες, να αναπτύσσει τη μνήμη με το σκοπό να εξυπηρετεί την πρακτική ζωή που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση.