Τσίρκας, Στρατής, 1911-1980.
Η χαμένη άνοιξη : μυθιστόρημα / Στρατής Τσίρκας. - 20η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις "Κέδρος", [19--] - 258 σ. ; 22 εκ. - Δίσεχτα χρόνια .
«Αθήνα, η πιο ανοιχτή πόλη του κόσμου», ξεσπάει θαυμαστικά ένας επαναπατρισμένος, ύστερα από δεκαοχτώ χρόνων καταναγκαστικής απουσίας. Έντονη πολιτιστική ζωή, αγώνες της σπουδάζουσας νεολαίας, νέες δυνάμεις στο πολιτικό προσκήνιο, ιδέες και προβληματισμοί χαρακτηρίζουν την «Αθηναϊκή Άνοιξη». Αντιστικτικά, δίνονται οι εκτραχηλισμοί κι οι ανορθόδοξοι έρωτες μιας παρέας από Αμερικάνους αυτοεξόριστους και άλλους ξένους, όπου οι πράκτορες μηχανορραφούν ανεμπόδιστοι, σε συνεργασία με βασιλικούς άνδρες, στρατοκράτες, πολιτικούς της Δεξιάς, δυσαρεστημένους του κόμματος που κυβερνά και παράγοντες της οικονομικής ολιγαρχίας. Χρονικά, το μυθιστόρημα καλύπτει μόλις είκοσι μέρες, από τις 4 ως τις 23 Ιουλίου, ημέρα της ταφής του Σωτήρη Πέτρουλα. Μιά οριζόντια τομή στον κορμό του ιστορικού χρόνου: Η Αποστασία, ο εξαναγκασμός του Παπανδρέου σε παραίτηση, οι δυσχέρειες και τ' αδιέξοδα της Αριστεράς. Σ' ένα περιβάλλον που δεν σταματάει ν' αλλάζει - προς το χειρότερο - ανακαλούνται μνήμες και μορφές από το Διχασμό, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο και διαγράφονται μ' εφιαλτική διαύγεια όσα θα έρθουν: «Είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας...
Πάνω από τη χαμένη Άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος, έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο», λέγει στο τέλος ο επαναπατρισμένος. Κι όμως ο ίδιος, εμπρός στον ανοιχτό τάφο του ήρωα, θα πει: «Ευλογημένοι όσοι, στα μαρμαρένια αλώνια, νικούν το Χάρο, όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας».
Ύστερα από την Τριλογία "Ακυβέρνητες πολιτείες", που αποκάλυψε μια απρόβλεπτη δύναμη δημιουργίας και μεθόδου στον Σ. Τσίρκα, έρχεται τώρα η "Χαμένη άνοιξη". [...]
Ο Αντρέας επιστρέφει στην Αθήνα από την Τασκένδη, το καλοκαίρι του 1965. [...] Συναντά παλιούς συντρόφους [...]. Μέσα [σ' αυτούς] κυκλοφορεί μια τριανταπεντάρα Δανεζοελβετίδα, η όμορφη νυμφομανής και αλκοολική Φλώρα. [...] Κατά τη στιγμή που η ιστορία εισβάλλει πια στο μυθιστόρημα. Ξεχωρίζουν τώρα εκκωφαντικά κραυγές και συνθήματα, σειρήνες και εκρήξεις, και... αντιλαμβανόμαστε ότι το κύριο πρόσωπο του έργου δεν είναι η Φλώρα, ούτε ο Αντρέας, αλλά η Ιστορία, [που] λειτουργεί σαν συνεκτική ύλη, τους ενώνει με τρόπο αόρατο κατά τη διάρκεια όλου του έργου, και πάντως πολύ περισσότερο από το εύθραυστο ερωτικό νήμα. Ένα γνήσιο μυθιστόρημα όσο είναι αρκετά δύσκολο να συναντήσουμε στις μέρες μας".
Ύστερα από την Τριλογία "Ακυβέρνητες πολιτείες", που αποκάλυψε μια απρόβλεπτη δύναμη δημιουργίας και μεθόδου στον Σ. Τσίρκα, έρχεται τώρα η "Χαμένη άνοιξη". [...]
Ο Αντρέας επιστρέφει στην Αθήνα από την Τασκένδη, το καλοκαίρι του 1965. [...] Συναντά παλιούς συντρόφους [...]. Μέσα [σ' αυτούς] κυκλοφορεί μια τριανταπεντάρα Δανεζοελβετίδα, η όμορφη νυμφομανής και αλκοολική Φλώρα. [...] Κατά τη στιγμή που η ιστορία εισβάλλει πια στο μυθιστόρημα, [...] ξεχωρίζουν τώρα εκκωφαντικά κραυγές και συνθήματα, σειρήνες και εκρήξεις, και [...] αντιλαμβανόμαστε ότι το κύριο πρόσωπο του έργου δεν είναι η Φλώρα, ούτε ο Αντρέας, αλλά η Ιστορία, [που] λειτουργεί σαν συνεκτική ύλη, τους ενώνει με τρόπο αόρατο κατά τη διάρκεια όλου του έργου, και πάντως πολύ περισσότερο από το εύθραυστο ερωτικό νήμα. [...] Ένα γνήσιο μυθιστόρημα όσο είναι αρκετά δύσκολο να συναντήσουμε στις μέρες μας".
Νεοελληνική λογοτεχνία.
Νεοελληνικό μυθιστόρημα.
889.34
Η χαμένη άνοιξη : μυθιστόρημα / Στρατής Τσίρκας. - 20η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις "Κέδρος", [19--] - 258 σ. ; 22 εκ. - Δίσεχτα χρόνια .
«Αθήνα, η πιο ανοιχτή πόλη του κόσμου», ξεσπάει θαυμαστικά ένας επαναπατρισμένος, ύστερα από δεκαοχτώ χρόνων καταναγκαστικής απουσίας. Έντονη πολιτιστική ζωή, αγώνες της σπουδάζουσας νεολαίας, νέες δυνάμεις στο πολιτικό προσκήνιο, ιδέες και προβληματισμοί χαρακτηρίζουν την «Αθηναϊκή Άνοιξη». Αντιστικτικά, δίνονται οι εκτραχηλισμοί κι οι ανορθόδοξοι έρωτες μιας παρέας από Αμερικάνους αυτοεξόριστους και άλλους ξένους, όπου οι πράκτορες μηχανορραφούν ανεμπόδιστοι, σε συνεργασία με βασιλικούς άνδρες, στρατοκράτες, πολιτικούς της Δεξιάς, δυσαρεστημένους του κόμματος που κυβερνά και παράγοντες της οικονομικής ολιγαρχίας. Χρονικά, το μυθιστόρημα καλύπτει μόλις είκοσι μέρες, από τις 4 ως τις 23 Ιουλίου, ημέρα της ταφής του Σωτήρη Πέτρουλα. Μιά οριζόντια τομή στον κορμό του ιστορικού χρόνου: Η Αποστασία, ο εξαναγκασμός του Παπανδρέου σε παραίτηση, οι δυσχέρειες και τ' αδιέξοδα της Αριστεράς. Σ' ένα περιβάλλον που δεν σταματάει ν' αλλάζει - προς το χειρότερο - ανακαλούνται μνήμες και μορφές από το Διχασμό, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο και διαγράφονται μ' εφιαλτική διαύγεια όσα θα έρθουν: «Είχαμε ξαναμπεί στον αστερισμό του παρακράτους και της τρομοκρατίας...
Πάνω από τη χαμένη Άνοιξη μετεωριζόταν τώρα ο γύπας του πραξικοπήματος, έτοιμος να ριχτεί και να σπαράξει τον τόπο», λέγει στο τέλος ο επαναπατρισμένος. Κι όμως ο ίδιος, εμπρός στον ανοιχτό τάφο του ήρωα, θα πει: «Ευλογημένοι όσοι, στα μαρμαρένια αλώνια, νικούν το Χάρο, όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας».
Ύστερα από την Τριλογία "Ακυβέρνητες πολιτείες", που αποκάλυψε μια απρόβλεπτη δύναμη δημιουργίας και μεθόδου στον Σ. Τσίρκα, έρχεται τώρα η "Χαμένη άνοιξη". [...]
Ο Αντρέας επιστρέφει στην Αθήνα από την Τασκένδη, το καλοκαίρι του 1965. [...] Συναντά παλιούς συντρόφους [...]. Μέσα [σ' αυτούς] κυκλοφορεί μια τριανταπεντάρα Δανεζοελβετίδα, η όμορφη νυμφομανής και αλκοολική Φλώρα. [...] Κατά τη στιγμή που η ιστορία εισβάλλει πια στο μυθιστόρημα. Ξεχωρίζουν τώρα εκκωφαντικά κραυγές και συνθήματα, σειρήνες και εκρήξεις, και... αντιλαμβανόμαστε ότι το κύριο πρόσωπο του έργου δεν είναι η Φλώρα, ούτε ο Αντρέας, αλλά η Ιστορία, [που] λειτουργεί σαν συνεκτική ύλη, τους ενώνει με τρόπο αόρατο κατά τη διάρκεια όλου του έργου, και πάντως πολύ περισσότερο από το εύθραυστο ερωτικό νήμα. Ένα γνήσιο μυθιστόρημα όσο είναι αρκετά δύσκολο να συναντήσουμε στις μέρες μας".
Ύστερα από την Τριλογία "Ακυβέρνητες πολιτείες", που αποκάλυψε μια απρόβλεπτη δύναμη δημιουργίας και μεθόδου στον Σ. Τσίρκα, έρχεται τώρα η "Χαμένη άνοιξη". [...]
Ο Αντρέας επιστρέφει στην Αθήνα από την Τασκένδη, το καλοκαίρι του 1965. [...] Συναντά παλιούς συντρόφους [...]. Μέσα [σ' αυτούς] κυκλοφορεί μια τριανταπεντάρα Δανεζοελβετίδα, η όμορφη νυμφομανής και αλκοολική Φλώρα. [...] Κατά τη στιγμή που η ιστορία εισβάλλει πια στο μυθιστόρημα, [...] ξεχωρίζουν τώρα εκκωφαντικά κραυγές και συνθήματα, σειρήνες και εκρήξεις, και [...] αντιλαμβανόμαστε ότι το κύριο πρόσωπο του έργου δεν είναι η Φλώρα, ούτε ο Αντρέας, αλλά η Ιστορία, [που] λειτουργεί σαν συνεκτική ύλη, τους ενώνει με τρόπο αόρατο κατά τη διάρκεια όλου του έργου, και πάντως πολύ περισσότερο από το εύθραυστο ερωτικό νήμα. [...] Ένα γνήσιο μυθιστόρημα όσο είναι αρκετά δύσκολο να συναντήσουμε στις μέρες μας".
Νεοελληνική λογοτεχνία.
Νεοελληνικό μυθιστόρημα.
889.34
